TimTam, Chicken Crisps and Chocolate Cookie Friday

Want god wat is dat allemaal geniaal.
TimTams, hét Australische chocoladekoekje met 80.000 varianten als dark chocolate, double coated chocolate, caramel, double caramel, chocolate mint etc etc is echt te lekker. En deze week 50% korting bij Coles. Instant obesitas! Wat zijn die dingen lekker. En ik heb alleen nog maar de original op. Ze zijn zo lekker dat mensen in het hostel ze hebben gestolen van me : ( Ik denk dat ik er zo’n 4 zelf op heb mogen eten, de rest is eruit gejat. M’n andere eten zat nog vrolijk in mijn met naam gelabelde tas trouwens, het ging ze dus echt om de Timtams.
Chicken Crisps. Want stiekem blijft het leuk om de supermarkt in te gaan op zoek naar locale, vreemde chipssmaken. Zoals wij gek zijn op paprikachips en de Fransen op rozemarijn-kip, hebben ze hier hele rare smaken omdat ze nogal gek zijn op aziatisch en barbeque. Denk dus aan Sweet Honey Soy Chicken en Smokey BBQ Beef. De Crispy Honey Chicken chips is echt geniaal trouwens!
En dan de chocoladekoekjes. Iedere vrijdag, zo rond een uur of 3, wordt er op stage een berg aan chocoladekoekjes uit de kast getrokken om alvast het weekend een beetje te vieren. Jammer genoeg weet de hele verdieping hiervan en iedereen staat in de startblokken als iemand het woord ‘chocolate’ of ‘cookie’ laat vallen. Een combinatie van beide woorden maakt het alleen maar erger. Hoe dichterbij drie uur, hoe erger het wordt. Je moet dus enorm snel zijn, vaak zijn de 10-15 verpakkingen binnen een uurtje op.

STAGE EN ZO.
Naast de chocoladekoekjes op vrijdag is mijn stage nog steeds een prachtplek. Zoals ik in mijn voorgaande blogs schreef, ben ik betrokken bij de MRI’s voor onze onderzoeken. Voorafgaand aan deze MRI-scans doorlopen de kiddo’s een Mock MRI, letterlijk vertaald een fop-MRI. Het is een neppe, waar ze kennis mee maken en waarmee ze oefenen om te zien of ze niet teveel bewegen, of ze niet angstig worden en om ze uberhaubt aan de hele ervaring te laten wennen. Inclusief de rare geluiden die een echte maakt en alles. Voor de meeste mocks (per studie kan deze verschillen) ligt er een protocol klaar zodat iedereen deze zou kunnen doen. Voor onze studie alleen nog niet, die moet nog geschreven worden. Er mist bijvoorbeeld een heel stuk over het oefenen voor de fMRI, waarbij ze een “spelletje”spelen terwijl de hersenactiviteit bekeken wordt. Ik heb mijn collega’s een aantal keer hierover gehoord en toen had ik al zoiets van, dát lijkt me nou echt leuk om te doen. Nu had ik al mijn dingen afgerond, dus ging ik vragen wat ik verder kon doen, aangezien er op vrijdag niemand is en ik zelfstandig moet werken. Nou, ik mocht het protocol wel schrijven. Oh. Oke. Na 7 werkdagen mocht ik ineens een heel protocol in elkaar flansen, iets wat normaal de studie-coördinator doet. Klinkt goed!

Ha, het is trouwens nog steeds onvoorstelbaar hoe soepel ze hier zijn. Vrijdag om 4 uur ‘smiddags had ik een gesprek dat ongeveer zo ging:
Bye ,fijn weekend!
Hm, sorry?
Ik ga naar huis, fijn weekend! Jij zou ook moeten gaan.
He, hoezo?
Peter verwacht toch niet dat je hier iedere dag van 9-5 bent?
Nouja, eigenlijk wel...
Joh, Peter is er toch niet,en je krijgt niet eens betaald. Ga lekker naar huis, het is vrijdagmiddag!

Blijkbaar maakt het ze allemaal geen drol uit waar je bent en van/tot hoelaat. Wil je gaan, dan ga je. Als je als PhD’er liever thuis werkt, doe je dat. Als je werk maar afkomt. Kan ik wel aan wennen denk ik : D

VRIJE TIJD EN ZO.
Voor zo’n 2 weken is het Melbourne International Film Festival. Eigenlijk is het precies wat de naam zegt. Dit weekend ben ik naar een Documentairy Shorts geweest, een van de vele films in een van de vele deelnemende bioscopen, een 1,5 uur durende compilaties van enorm interessante documentaires van 7-29 minuten. Van een oud-olympisch gymnast van 90 jaar oud die tips geeft over fitheid, tot een jongen die bad tot God dat hij z’n schoolcijfer niet hoefde te krijgen, op wat voor manier dan ook, toen de volgende dag zijn school dicht was omdat de Kroatische oorlog begonnen was. Hij dacht dat het zijn schuld was. Weer eens wat anders! Morgan, iemand uit het hostel, was last minute meegegaan en sleepte me daarna mee om dumplings te gaan eten in China Town. Voor 5 dollar (4,25 euro) heb je 3 enórm lekkere gestoomde zoete broodjes gevuld met heel lekkere zoet-pikante barbecue pulled pork, of 3 gefrituurde sesamdumplings gevuld met een soort zoete rijst en een nootachtige vulling helemaal in het midden. Gratis water erbij en je hebt een enorme cheap-ass lunch.
Zondag heb ik enorm de toerist uitgehangen: Eerst naar de Queen Victoria market, een hele oude en gigantische markt in het centrum van Melbourne, met heel veel hallen met vers fruit, vis, kleding, bakkerijen, Griekse olijven en worsten, slagers... Echt álles voor enorm weinig geld. Deze blog typ ik dan ook onder het genot van nieuwe aardappeltjes met roomboter, met te veel groene asperges en een héle lekkere spinazie pinenuts kip saucijs. Voor wel 4 euro 25. Ik denk dat ik daar vaker m’n avondeten ga halen.
Toen door naar Chinatown in Little Bourke St, erg leuk om even doorheen te lopen maar je bent er wel zo klaar. Het eten zag er wel heel lekker uit allemaal. Toen door Bourke St, een van de grootste winkelstraten, met hele leuke staatmuzikanten die in 10min een stuk of 15 albums verkochten voor 10 dollar per stuk. Daarna even snel met de tram door Parkville, een heel groot park, en weer terug naar het hostel. En dat is 4 uur tijd. Lang leve het werkende OV-stelsel van Melbourne!

KAMERJACHT
Ja, hoe zeg ik dat op een leuke, blogachtige manier. Nou ja, de uitnodingen blijven komen, de afwijzingen helaas ook. Het valt me zo tegen hoe “gezellig” de meeste huizen zijn, dus ik wijs ook af. Ik heb genoeg huizen gezien waar iedereen in z’n kamertje opgesloten zit de hele dag. Vaak zag ik ze niet eens bij de bezichtiging. En dat zorgt voor heimwee. Telkens als ik me ergens wél welkom en thuis voel, hebben ze genoeg keuze uit geinteresseerden. De afwijzingen zijn niet leuk en op zulke momenten ben ik het liefst weer terug in NL. Het stomme is dat ik wel genoeg uitnodigingen blijf krijgen voor een inspectie. Zo’n klein sprankje hoop is maar nodig om me weer goed te laten voelen, maar ik ben wel steeds zenuwachtiger omdat ik echt een goede indruk wil maken.
Ik heb net ook een telefoontje gekregen dat ik een kamer mag hebben en ik vind het zo eng om erover te beslissen. Ik ben zo bang dat ik voor een kamer ga waar ik me niet thuis voel en dat ik daar voor de rest van het jaar moet zitten. Is al eens gebeurd: ik kon er zo in. Dus ik zei ja. 2e bezichtiging en het voelde totaal niet als thuis. Zulke dingen maken het niet makkelijker om keuzes te maken.

EN VERDER:
Zaterdag wachtte er een meisje bij de receptie. Toen ik aan de beurt was en zei dat mijn pasje het niet deed, vroeg ze of ik ook Nederlands was. Nederlands Engels is er zo te herkennen. Ze sliep bij mij op de dorm, dus we raakten aan de praat. Bleek dat ze uit Arnhem kwam. Waar uit Arnhem? Bij mij om de hoek. Wat is dit. Zit ik aan de andere kant van de wereld, in een stad met 4 miljoen inwoners, met (bij wijze van) 80 hostels, komt er iemand op jouw 6-persoons kamertje slapen die 300 meter van je vandaan heeft gewoond.
En ik mis goede kaas. Hier hebben ze geraspte mozzarella in een zakje en ze vinden het raar als ik zeg dat je mozzarella eigenlijk helemaal niet kán raspen. En de rest smaakt naar plastic : (
Oh, en ze toasten hier echt alles. Zelfs croissants gaan tussen de grill.