“Ik krijg vast geen heimwee, ik pas me wel aan”.

Don’t get me wrong, het is niet dat ik heimwee onzin vind. Nou ja, een beetje dan. Niet als mensen het hebben, ik heb er zelf ook enorm last van gehad afgelopen dagen. Het is meer van: Waarom? Waarom heeft evolutie bedacht dat het wel handig zou zijn dat, als je iets wat je gewoon niet kunt hebben, enorm gaat missen? Het is niet nuttig, je schiet er niets mee op, het heeft me letterlijk kotsmisselijk gemaakt.

Het begon deze zondag. Ik had voor mezelf een dagje museum gepland. Studenten hebben gratis toegang, er was een tentoonstelling over ‘the mind’ en evolutie. klinkt goed voor een neuropsychologie student, niet? Dus ik op pad en ineens sloeg het in. Ineens voelde ik me zo enorm eenzaam omdat ik voor mijn gevoel alweer iets in m’n eentje moest ondernemen. Ik had ineens totaal geen zin meer om alleen te zijn. Het was alsof ik ineens de enige in heel Australië was die zich zo voelde, die niemand kende, die nog geen leven had opgebouwd. Ik had nergens meer zin in. Ik wilde iemand meeslepen om op ontdekkingstocht te gaan, net zoals ik dat in het hostel kon. Daar had ik ieder weekend wel iemand om mee te slepen en als dat niet kon, dan was het alsnog allemaal nieuw en spannend, dus ik vermaakte me wel. Maar ik was alleen in een stad waar ik niet meer op vakantie was maar waar ik woonde. Ik had een kamer met huisgenoten (kom ik nog op terug), een eigen sleutel, geen andere reizigers om verhalen mee te delen. En god wat was dat een rotgevoel. Als ik op dat moment een vliegticket had kunnen boeken voor de volgende dag om terug te gaan, had ik het zo gedaan. Schijt aan de rest van m’n stage, ik ga naar huis. Maar ik zat al in de tram naar het museum.

Het museum was echt heel leuk. De tentoonstelling liet me slim voelen (“ Ja maar dat weet ik al.”). De stad was nog steeds mooi en de Carlton Gardens, waar het museum in ligt, waren prachtig. En toch voelde ik me enorm eenzaam en alleen. Ik wilde terug naar een vertrouwde omgeving, waar dingen makkelijk waren, met bekende mensen hebben om mee te praten. Alleen even met m’n ouders naar de Jumbo op zondag klonk geweldig. Ik had geen honger, geen zin om iets te ondernemen. Het voelde alsof ik opgesloten zat in m’n eigen kamer.

Ik besloot een meisje uit het hostel te sms'en , met haar kon ik erg goed praten. Zij vertrok een week voordat ik vertrok uit het hostel. Ze ging naar Perth om daar tijdelijk werk te zoeken om vervolgens verder te reizen en in december weer terug te keren naar Duitsland. Ik bleek niet de enige te zijn: sinds ze in Perth was, heeft ze enorm veel gehuild, wilde naar huis, had haar ticket omgeboekt naar eind oktober en het werd alleen maar erger als ze alleen was. Bij mij ook! Toen was het ineens logisch allemaal: Ik was ook alleen, met alleen m’n eigen gedachten om in te verdwalen. Iedereen heeft een moment waarop ie zich totaal like shit voelt en dat is compleet normaal. Ik ben 19 verdomme en ik zit aan de andere kant van de wereld, wat verwacht je dan? Ik heb dringend sociale contacten en afleiding nodig. Ik moet ergens naar vooruit kunnen kijken, de tijd sneller laten gaan. Mijn huisgenoten zijn totaal niet zoals ik hoopte (kom ik ook op terug), ik heb een leuk huis nodig.

Dus, hieruit volgde mijn plan van aanpak. Na een emotionele breakdown op het werk (stress, emoties en vermoeidheid werden te veel dus ik heb alles eruit gegooid voor m’n collega’s) heb ik geskyped met mijn ouders en vriend tijdens werktijd en dat liet me zoveel beter voelen. Kunnen praten over hoe het gaat is echt fijn, vooral met mensen die je goed kennen. Ook al is het gewoon een luchtig praatje, een gesprek kan zoveel doen. Ik heb gereageerd op advertenties van andere mensen die net als ik alleen in de stad aangekomen zijn en erg graag nieuwe contacten op willen doen (zaterdag coffee met een Duitse studente en zondag aquarium met een Nieuw Zeelandse studente !). Ik ben zo langzaam aan op zoek naar een ander huis met leuke huisgenoten op een iets levendigere locatie (collega’s steunen me zo goed en begrijpen me compleet: een is 4x verhuisd in 4 maanden, een ander 2x in 3 maanden en ik weet niet hoe iets is tot ik er daadwerkelijk woon, right?). Ik wil internet voor als ik me echt verveel zodat ik een online cursus kan doen, nutteloze websites kan bezoeken en hersenloze YouTube filmpjes kan kijken. Skype, vrienden, internet, nieuwe contanten, coole huisgenoten, afleiding en activiteiten. Er zijn helaas geen pillen voor, maar dat zijn mijn medicijnen.

Dus, over het huis: ik woon nu met twee anderen in een “two story town house”, een soort modern rijtjeshuis. Een jongen en een meisje, beide 23. De advertentie klonk enorm goed: 10min lopen van stage, een puppy als huisgenoot en huisgenoten die sociaal zijn en graag een praatje maken, thee drinken, tv kijken en samen lachen en bijkomen op de bank met een drankje na een lange dag. Blijkbaar hadden er heel veel weirdo’s op hun advertentie gereageerd dus ze waren erg blij dat ik ook interesse had. Ik kon hetzelfde weekend nog verhuizen, geweldig! Ik werd zelfs uitgenodigd voor een dagje dierentuin, winkelen, timtams en thee en nog meer. Het leek perfect. Het jammere is dat ik er nu bijna twee weken woon en er is nog niks gebeurd, ook mijn sms'jes met de vraag of ze dit weekend tijd hebben om iets te ondernemen worden een soort van genegeerd. We hebben misschien 1 keer samen op de bank gezeten. Zelfs de afspraak om twee ventilators uit mijn kamer te verhuizen was teveel om na te komen. Ik heb geen internet dus er waren al een paar avonden (“promised!”) afgesproken zijn om bij elkaar te komen en internet te bespreken. Geen tijd, steeds uitgesteld en het enige dat er uiteindelijk van terecht kwam was een “Dus wat is je budget? Oke ik kijk er wel naar”. Again, don’t get me wrong, ze zijn echt vriendelijk als je een praatje maakt en hij heeft een keer avondeten voor iedereen gekookt (erg lekker!), maar het lijkt alsof ze alleen de praktische kant willen en niet de sociale. Iemand die de huur mee betaalt, zeg maar. Ik ben nu dus rustig aan het kijken naar een andere woning. Een share house opstarten lijkt me wel wat: je maakt een groep met anderen, leert ze kennen, gaat huizen bezoeken en huurt met een groepje een huis. Je weet dus van tevoren al met wie je er terecht komt en wat zij willen in andere huurders. En of dat overeenkomt met jouw wensen, natuurlijk.

Er zijn zeker moeilijke momenten . “Ik krijg vast geen heimwee, ik pas me wel aan”. Ha, praktisch aanpassen ja. Emotioneel is zo makkelijk nog niet en voorbereiden op emotioneel aanpassen is echt onmogelijk. Je kunt simpelweg niet weten hoe je je gaat voelen en hoe je daarmee omgaat. Als je er überhaupt mee om kunt gaan. Heimwee moet vanzelf overgaan, je kunt er niks mee doen. Adviezen werken niet, foto’s al helemaal niet. Janken, wachten en dan in actie komen, dat werkt. Gelukkig is er mijn geweldige plan van aanpak en m’n heimwee wordt al minder. Het komt in golven, maar gelukkig wordt het steeds minder intens en het duurt ook stukken korter. Het voelt goed om beslissingen te maken, het voelt goed om te weten wat ik nodig heb.
Ik kom er wel en ik mag enorm trots zijn op wat ik al bereikt heb. Suck it up, things will get better!