A great children's hospital, leading the way.

Dag 1, 2 en 3.
Na al een paar keer aan de verkeerde kant gewacht had, toch de goede halte gevonden had en vervolgens nog in de enige tram van die halte gestapt was die niet naar het ziekenhuis ging, stond ik dan eindelijk voor het Royal Childrens Hospital, iets waar ik tot toen toe alleen nog maar via skype en email contact mee had. Best vreemd om ineens oog in oog te staan met personen die je alleen kent van een slecht webcamkwaliteit plaatje.
Meteen wordt je in het diepe gegooid: ik denk dat ik zo’n 15 mensen heb ontmoet in twee uur tijd. Wat echt heel erg veel is als je al zoveel nieuwe indrukken opgedaan hebt.

Nadat ik mijn eigen bureau toegewezen gekregen had (prettiiig) kreeg ik een rondleiding door het gigantische gebouw, dat pas zo’n 7 maanden in gebruik is. En echt, ze hebben hier werkelijk alles om de kiddo’s een leuk verblijf te laten hebben: Een beanbag bioscoop met films als Brave, een touchscreen computerspel van 3 bij 4 meter, een rond aquarium van 2 verdiepingen hoog midden in ‘ main street’ (de algemene hal), een meerkattenfamilie in een minidierentuin midden in het ziekenhuis, de Starlight Express Room met allerlei bezigheden als keyboards, airhockey, knutselhoeken, computers en een 1 meter hoog 4-op-een-rij spel, een ijswinkel en McDonald’s (wat ik een beetje.. apart vind in een ziekenhuis). Wat ook enorm gaaf is, is dat de verdiepingen namen hebben die passen bij de hoogte: de kelder voor beeldvormende technieken is Underwater (de MRI’s zijn dan ook gedecoreerd als een oceaan met dolfijnen, zeedraken en lichtgevende vissen), de begane grond Beach, en daarna krijg je earth, forest, tree tops, mountain tops en sky.

Door deze dagen heen is steeds meer bekend geworden wat ik mag en kan doen tijdens mijn stage. Eigenlijk kan ik voor een heel groot deel bepalen wat ik leuk vind en wil. Ik mag meekijken met MRI-scans, kijken bij fMRI-scans tijdens geheugentaken (N-back voor de kenners) en helpen met het analyseren van deze gegevens. Er is een project waar ik sowieso aan mee kan werken welke kijkt naar de uitkomsten van een geheugentraining voor zeer vroeg geboren kinderen. Deze kinderen hebben veelal een slechter korte termijngeheugen wat hun leerprestaties negatief kan beinvloeden. Bij dit project mag ik een kind dat net aangemeld is voor het onderzoek gaan volgen, dus vanaf de intake, de opzet van de thuistraining, de scans en de eerste testafname tot de afname achteraf. Zo krijg ik een goede indruk van wat het is voor een kind en de ouders om mee te doen met dit project. Andere studies worden waarschijnlijk een grootschalig onderzoek over kinderen met een hersenbloeding en iets met neuroimaging, wat ik echt heel graag wil. Verder heb ik vooral dingen doorgelezen, info gezocht over MRI, fMRI en Tractography, protocollen gezien, afspraken gemaakt om projecten te bespreken, meetings gehad, en een soort online cursus gestart om bekend te raken met discriminatie en pesten op het werk, samen met de veilgheidsprotocollen, brand- en bomprocedures en zo.
Ik kan echt niet wachten tot ik daadwerkelijk aan de slag kan met kiddo’s. Ik heb het nu zeker naar m’n zin, maar het is niet erg “ to get my hands dirty”, as my supervisor calls it. : D

Weetjes, dingetjes en anders leuk:
- Het OV hier is echt prachtig. De tram komt hier iedere 7 min en in de spits vaker. Geen stress, er staat er altijd wel eentje klaar bij je halte. Ze hebben hier sinds kort Myki Cards, een soort OV-chipkaart, maar dan zo een die wel werkt. Je betaalt voor de zone 1 (tot zo’n 10km buiten de stad) namelijk niet per rit, maar per tijdseenheid. Dus in plaats van 20 euro erop te doen, niet weten of je wel genoeg saldo hebt en steeds 2 euro erop te hebben die je niet gebruikt, koop je krediet voor 2 uur, 1 dag of 7-28 aaneengesloten dagen onbeperkt reizen. Kost zo’n 4 dollar per dag.
- AU is echt een sportland. Ik word in het hostel en tijdens de lunchpauze eigenlijk gedwongen om de Olympische spelen te volgen. En stiekem begin ik het nog leuk te vinden ook, hoewel zwemmen en roeien nu wel begint te vervelen.
- Lunchtijd is ook anders. De meesten nemen restjes mee van de avond ervoor, dus veel mensen hebben pasta, salade, couscous, sushi of rijst met gestoomde groentes mee als lunch. Goedkoop, gezond en erg lekker! Ook hierin zie je de gastvrijheid terug: iemand in het hostel had teveel gemaakt dus ik mocht als ik wilde een vork pakken om mee te eten. En ik kreeg left over schwartzwald kirschen cake. Zo fijn.
- CBD, het Central Business Disctrict, is het echte centrum dat iedere stad hier heeft. Te vergelijken met de binnenstad en winkelcentrums in NL. In Melbourne bestaat het CBD uit blocks. Dit is echt enorm handig en verdwalen kan eigenlijk niet. Op iedere hoek staat een straatnaambordje inclusief huisnummers die je op deze ‘block’ tegenkomt. Staat ie er niet bij, dan weet je dat je op het volgende block moet zijn. Trams door de main streets hebben ook haltes die genoemd zijn naar de straat waar ze mee kruisen. De tram door Bourke street heef bijvoorbeeld haltes Elizabeth St en Swanston St, en dan stap je op de hoek van die twee straten uit. Je kan zo dus erg makkelijk uitvogelen waar je eruit moet, als je gewend bent tenminste. ;)
- De Ozzies hebben hele rare uitspraken. Een voorbeeld uit een toeristenboekje: als iemand “more Chins than a Chinese phonebook” heeft, is hij dik. Je moet er maar op komen.