Ik ben plots erg slecht met titels.

Zo, we zijn al bijna de twee maanden gepasseerd. En dat voelt goed. Tijd voor een nieuwe blog, that is! : )
Om maar even te beginnen met een samenvatting van een hoop goed nieuws. Want, mijn plan van aanpak begint vruchten af te werpen, hooza! Ik ben afgelopen tijd hard bezig geweest met gewoon dingen te ondernemen en mensen te ontmoeten, dus m’n weekenden en sommige avonden zitten vol met allerlei activiteiten door mijn “ach waarom ook niet” manier van denken die ik steeds meer krijg. Zo heb ik iedere woensdagavond met een vast groepje een trivia-pub-quiz avond, ik ben naar een gigantisch Couchsurfing picknick geweest, ik word meegevraagd voor etentjes of de bioscoop, ik ben druk aan het zoeken naar een leuke getaway voor een weekje om het land te kunnen verkennen, ik probeer nieuwe recepten uit, etc etc. Thuis vermaak ik me ook wel met een avondje goed lang koken of bakken in te plannen, of gewoon hersenloos tv kijken (want ik heb nog steeds geen internet). Het enige dat nog niet echt van de grond komt, is verhuizen. Maar daar ben ik nog steeds hard voor aan het werken. Daarnaast gaan andere dingen ook erg goed. Afgelopen week kwam er iemand vragen of ik mee wil helpen met wat MRI analyses van de corpus callosum omdat ze tijd te kort kwamen. Even later werd ik gevraagd om zelfstandig Mock MRI’s uit te voeren bij andere studies als ik zin had, omdat het daar ook erg druk is. Het idee dat ze aan mij denken is erg leuk en gaf me dan ook best een boost. Om dit allemaal zo zwart op wit te lezen is echt prettig. Schrijven helpt me dan ook alles te ordenen, het is mijn RET (voor de kenners, ha).
Om daarop in te haken: met m’n heimwee gaat het eigenlijk ook heel goed. Ik voel me de meeste tijd eigenlijk heel goed en ik heb ook echt zin om dingen te ondernemen en om mensen te ontmoeten. De 2,5 maand tot mijn ouders, zus en vriend hier aankomen voor kerst en oud en nieuw lijkt op de meeste moment best kort (stiekem 3 maanden maar ik tel maar tot december, vanaf die overige twee weken is het tellen niet echt meer waard vind ik). Soms heb ik wel van die rare, nerveuze aanvallen waarbij 2,5 maand ineens heel lang lijkt en waarbij ik geen zin heb om naar huis te gaan omdat het daar dan zo stil is. Ik denk dat het misschien meer is dat ik bang ben dat ik weer erge heimwee krijg dan dat ik het echt heb, het was dan ook een enorm rot gevoel. Maar het is hier allemaal zo slecht nog niet. Soms zit ik liever in NL, maar hier is het zeker ook goed te doen. Ik heb genoeg momenten waarop ik intens geniet van mijn tijd hier, maar soms vergeet ik dat omdat ik vastloop in mijn gedachten. That’s all. Als ik weet dat er leuke dingen aan zitten te komen, kan ik weer vooruit kijken in plaats van vast blijven hangen. Nu is het misschien bout, maar vanavond/dit weekend/over een tijdje is er weer van alles te doen. Ordenen wat ik op mijn stage te doen heb komende maanden wil ook weleens helpen, vooral toen ze mijn hulp vroegen bij het hele MRI gebeuren. Ik voel me nuttig, mensen weten wie ik ben hier en zowaar had ik een momentje van ‘te druk voor heimwee’. Wat ook goed helpt, is even rondlopen door het ziekenhuis. Dan slaat dat gevoel van ‘wat doe ik hier’ zo om naar ‘hier doe ik het voor’.
Misschien moet ik mijn stagetaken eens wat uitgebreider toelichten. Dat was voor mijzelf afgelopen tijd nogal lastig om te doen omdat het niet heel zeker was wat ik nou waar ging doen. Maar het begint te lopen, dingen staan vast en recruits beginnen binnen te stromen. Allereerst werk ik mee aan een onderzoek naar het effect van een werkgeheugentraining in combinatie met academische vaardigheden bij prematuren. Dit onderzoek is erg nieuw en komt nog maar net van de grond, maar er beginnen gelukkig steeds meer recruits te komen. Hierbinnen ben ik tot nu toe bij erg veel betrokken: voormetingen, binnenkort tussenmetingen en nametingen, opzetten van de online training bij de kiddo’s thuis en MRI scans. Dat laatste wordt steeds meer mijn specialisatie richting het einde van mijn stage. Op dit moment ben ik ook bezig met het labelen van de corpus callosum in saggitale MRI scans voor volumeonderzoek (hallo nerd), en waar nodig krijg ik nog wat meer van zulke scans binnen om mee te helpen. Volgende week ga ik beginnen met het voorbereiden van kinderen op MRI scans, wat inhoudt dat ze volledig op de hoogte zijn van de procedure, goed stil kunnen liggen, wennen aan de scan en geluiden en, heel belangrijk, vol vertrouwen mee kunnen doen zonder bang te zijn. Binnenkort zal ik getraint worden voor het doen van assessments bij 11-jarigen en wanneer dit goed gaat, assessments bij 2-jarigen (wat een enorme uitdaging is) en als ik in januari nog tijd over heb, zal ik vanaf dan assessments doen bij 7-jarigen die voor hun 3e een hersenbloeding gehad hebben (wat eigenlijk al begonnen zou zijn maar mijn taken hier waren plots gecanceld omdat er een nieuwe research assistant ingewerkt moest worden). Naast dit alles ga ik mijn afstudeeronderzoek doen, maar daar kan ik nog niet zo veel over zeggen ; ). Ooit, ooit zal ik het enorm druk gaan krijgen. Ik heb alleen geen idee wanneer.
Alles samengevat heb ik genoeg momenten dat ik oprecht geniet van mijn tijd hier, ook van alle kleine dingetjes. Groente en fruit is veel lekkerder dan thuis omdat alles, echt alles lokaal is en waar ik ooit allergisch voor was, kan ik nu gewoon eten. Naar de markt op zondag in mijn eentje is erg ontspannend en nog steeds leuk om te doen. Mensen zijn nog steeds heel vriendelijk en maken een praatje als je op de tram wacht. Mijn collega’s zijn geweldig en begrijpen supergoed wat ik doormaak. Op stage is het rustig maar het begint steeds drukker en leuker te worden. Skypen met thuis is enorm fijn. Zelfs de belachelijk slechte reclames op tv laten me genieten en ik heb geen idee waarom en op mijn nieuwe fiets van de heuvelachtige wegen sjeezen is prachtig.
Ik leef mijn droom in uitersten, dat is de beste omschrijving. Als het bout gaat, gaat het ook echt bout. Als ik geniet, geniet ik ook echt volop. Dat laatste zal nog genoeg gebeuren, er staat me nog zo veel te wachten.
Oh, en natuurlijk, wat andere dingetjes:
Ik ben zo enorm verbrand van een half uurtje fietsen met 18 graden. De zon is hier belachelijk sterk, zo erg dat het op dezelfde dag onbewolkt makkelijk 10 graden warmer kan zijn dan met bewolking. Ik kom net terug van de lunchpauze en we hebben gezellig met een groep op een dakterras gezeten aan de noordkant van het gebouw (waar de zon dus overdag staat, wat in NL het zuiden is). Het is maar 20 graden en ik heb er denk ik hooguit een half uur gezeten, maar de hele linkerkant van mijn gezicht is al roodgloeiend en het voelt bijna alsof m’n wang er ieder moment af kan vallen. Hoera voor zonnebrandcreme! Ik vraag me af hoe de zomer wordt hier, als dit al zo warm is. Dat wordt iedere avond als een zeester in bed liggen tegen het plakken denk ik. Misschien moet ik ook eens na gaan denken hoe ik warmtewerend doch formeel genoeg op stage kan verschijnen met 40 graden.
Joh, trouwens he. Zoals sommigen al hebben kunnen lezen op facebook: Lord of the Fries, een hamburger en friet afhaaltent, heeft serieus puntzakken friet met belgische mayo, al dan niet met ketchup, satésaus en/of uitjes. Chips Special, here I come!