Finding my way home

Stiekem had ik wel gedacht dat er een tijd als deze zou komen, ik dacht alleen niet dat het zo enorm lastig zou zijn. Stiekem ben ik best wel heel erg bang om terug te gaan naar Nederland. Ik ben dan al zo lang weggeweest, dan zal ik me weer erg aan moeten passen, moeten wennen, uitzoeken wat ik wil, en een heel belangrijke keuze maken.
Wil ik blijven? Wil ik terug?
Ik zit er op dit moment middenin. Het is een vreemd gevoel, alsof ik alles op moet geven om weer terug naar mijn oude saaie leventje te gaan.
Misschien klinkt saai een beetje vreemd. Maar ik bedoel, Nederland is bekend, ik heb een diploma, dan moet ik toch serieus iets gaan doen, dat soort dingen. Dat is toch best huisje boompje beestje. En stiekem heb ik totaal geen plan. Ik heb werkelijk geen idee wat ik ga doen. Of waar ik me ga settlen. Ga ik me uberhaubt settlen? Want dat wil ik helemaal niet. Wat nou als ik gewoonweg geen baan kan vinden? Dat zou dingen toch wel een beetje lastig maken.
Het gekke is dat het hier ook niet zo enorm avontuurlijk meer is na bijna een jaar hier te zijn. Ik vertrek half juli richting Nederland, terug naar huis en ik laat een thuis achter. Ik heb hier inmiddels een aardig leventje opgebouwd. Vaste vriendengroep, vaste weekdingen. Ik sport, ik pubquiz, ik dans, ik reis, ik ontdek en doe. En ja, ook hier verveel ik me wel eens de pleures. Ik heb een leventje, maar tegelijk is mijn leven hier zo veel interessanter, want ik doe zo veel.
Ik denk dat ik kort kan zeggen dat ik altijd wat achter ga laten, wat ik ook doe. Ik zal altijd iets op moeten geven, waarvoor ik ook kies. Ik zal moeten gaan voor hetgene dat ik het meest zou missen, maar ik weet niet wat dat zal zijn. En dat is heel frustrerend. Ik kan ook wel zeggen dat ik het op dit moment absoluut niet kan vergelijken. Mijn leven hier is anders, heel anders. Een leven daar, een leven hier. Beide met heel andere mensen, andere dingen. Dat maakt de keuze zo lastig. Ik kan die twee dingen niet even samen brengen, het zal altijd gescheiden blijven, want niemand daar kent mijn leven hier en andersom. Ja, dit is niet de meest opbeurende blog, I know. Maar dit is echt wat mij nu al een maand of iets bezighoudt. En anderen blijkbaar ook: ik krijg bijna dagelijks de vraag of ik wil blijven of niet. Of de opmerking dat ik terug moet komen. Of juist dat ik niet weg mag gaan. Dat laat me alleen maar meer beseffen dat ik een ‘daar’en een ‘hier’ heb.
Dat is trouwens niet het enige dat me bang maakt om terug te gaan. Ooit gehoord van een reverse culture shock? Die komt er zeker en dat is.. raar, denk ik. Volgens internet ga je eerst erg genieten van alles dat je gemist hebt, dan ga je alles missen van je ‘nieuwe’ land. Kan erg lang duren voor je eroverheen bent. Pff, alleen de gedachte al maakt me zenuwachtig.
So, yeah. Het leek me wel handig om jullie ook van zulke dingen op de hoogte te houden. I mean, er zit dus een kans in dat ik ooit terug ga. Ik ga me in het begin in NL vast bout voelen. Ik moet ook rustig overal aan wennen én afstuderen at the same time. Yup. Nu weet ik dat het erg lastig om dit voor te stellen als je zelf niet voor een erg lange tijd in het buitenland gezeten hebt. Maar het is nu eenmaal zo. Ik ga hier erg veel achterlaten en moet life changing keuzes maken. Dat is heel lastig.

Maaar besides that gaat alles heel erg goed! En eigenlijk is het best fijn te weten dat ik een tweede thuis heb aan de andere kant van de wereld. Het leven hier is heerlijk, ik geniet vol op, daar hoeft niemand zich zorgen over te maken! :)