Kerst in de camper, nieuwjaar op het strand.

Foto's komen nog, ik wilde jullie niet langer laten wachten ;D

Ik kan met alle oprechtheid zeggen dat afgelopen feestdagen de vreemdste waren die ik meegemaakt heb.

Het is kerst 2012. Samen met mijn familie en vriend ben ik inmiddels een dag of vier aan het rondreizen in een gammele camper over de infamous great ocean road. Geen kerstbomen, geen dikke truien en stapels familie bij de kerstbrunch. En al helemaal geen sneeuw (of regen). Wat wel? 25 graden, hamburgers als kerstdiner, vijf kerstballen die we met moeite aan het verhoogde bed geknoopt hebben, op het strand liggen en falende pogingen doen tot golfsurfen. Het was raar, maar enorm gezellig.

Over de great ocean road gesproken. Ik kan denk ik niet zeggen dat ’t het allermooiste is wat ik gezien heb so far, die titel heeft Kakadu al lang gekregen. Het deed me erg ook denken aan de franse kust op sommige plekken. Maar het was mooi, heel mooi. We hebben zelfs een stuk of wat wilde koala’s en veel kangoeroes gezien. Ik bleef me erover verbazen hoe vaak een landschap kan wisselen over een stuk van 300km. Van regenwoud tot slingerende kustweggetjes, van watervallen tot hoogvlaktes met plots een oceaan met kliffen naast je (denk twaalf apostelen (waar het echt veel, veel te druk was trouwens)). De kleine kustplaatsjes hadden allemaal een gezellige sfeer, alhoewel het erg afgezonderd voelt in een dorpje met 1000 inwoners waarbij een grotere stad (met, let’s say, 20.000 inwoners) 150km verderop is. Die afstanden wennen trouwens wel zo. Ik vind 40 kilometer helemaal niet zo ver meer. Je zit dan ook nog steeds in Melbourne als je 40 kilometer rijdt vanuit het centrum. Ik woon volgens velen ook heeel dichtbij het centrum, wat 3km van mijn huis vandaan is.
Maar goed, ik dwaal af, terug naar onze grote road trip. Na de great ocean road zijn we het land ingegaan. En again, het wisselt zo snel af. Na enorme dorre, droge vlaktes met veel wind kwamen we ineens aan bij de Grampians National Park. Het is, zeg maar, een regenwoud op een flink aantal bergen in the middle of nowhere. Na een eindeloze rechte weg met prachtig uitzicht (zie foto), een aantal korte hikes en een overnachting in Jimmy’s creek ( een “camping” met een emmer als douch, een gat in de grond als wc maar wel met veul wilde kangoeroes bij zonsop- en ondergang) zijn we terug gegaan richting Melbourne. Onderweg nog even gestopt voor een nachtelijke rondleiding door een eeuwenoud leegstaand gekkenhuis, in het donker, met een paar lantaarntjes, spookverhalen, onverklaarbare geluiden in lege gebouwen en een mortuarium. Maar dat is een ander verhaal.

Dus. Oudjaarsdag 2012. Aangekomen op de camping in Melbourne en met de tram richting het centrum voor het vuurwerk en feest, zonder oliebollen (maar met Churros, zo’n Spaanse rechte oliebol zeg maar) en zonder champagne natuurlijk want alcohol in het openbaar is ten strengste verboden.
Een kleine opsomming van een aantal interessante observaties die avond:

- Het was echt belachelijk druk. Stel je voor: een stad met 4 miljoen inwoners waarvan erg veel maar al te graag het spectaculaire vuurwerk willen bekijken, op hetzelfde plein, naast het drukste station, waar ook nog toeristen en omwonende op af komen.

- Alles was erg goed geregeld. Er waren zelfs vaste looproutes vastgesteld om chaos te voorkomen. Links op de brug is richting het zuiden, rechts op de brug naar het noorden. Wegen waren volledig afgezet, veel (gezellige) politie en herkenbare vrijwilligers voor informatie, vooraf aangewezen taxiplaatsen zodat je na afloop meteen een taxi kunt pakken in plaats van hopeloos je hand omhoog houden.

- Mensen hielden zich nog aan die regels ook. Niemand die in discussie gaat omdat ze iets onzin vinden. En waarom zou je? Het werkte allemaal prima.

- Het was schoon. Heb je wel eens naar beneden gekeken als je door Amsterdam loopt met een of andere feestdag? Grote kans dat je om de centimeter tegen een bierflesje, heinekenbeker of kartonnen draagding aan schopt. We hebben hier, letterlijk, wel een stuk of 5 flesjes zien liggen, dat was dan ook alles.

- Er waren erg weinig dronken mensen, met alleen hier en daar een dronken Guido die push ups doet midden op straat of een bezopen meisje met een veeel te kort jurkje die in slaap gevallen was op een bankje met een fles breezer in haar hand. Omdat openbaar dronkenschap en alcohol op openbare plekken verboden is, en iedereen houdt zich eraan. Erg verfrissend, moet ik zeggen.

- Natuurlijk is er alleen professioneel vuurwerk. Zelf afsteken is echt heel erg verboden. Begrijpelijk natuurlijk in een overvolle stad. Ze sloven zich dan ook goed uit, met vuurwerk bovenop wolkenkrabbers en al.

- Eigenlijk was het heel tam en rustig vergeleken met NL. Zal ook wel gelinkt zijn aan het alcoholverbod. Maar zelfs dan was het nog opmerkelijk. Geen geschreeuw, hard gelach of gejuich, alleen gezellig zitten, praten en rustig vuurwerk kijken. Tijdens het vuurwerk schreeuwde iemand uit enthousiasme en hij schrok er zelf zo van dat ie uit verbazing zijn handen voor z’n mond sloeg. Na afloop was er flink wat gejuich en applaus, maar dat leek ook echt uit blijdschap.


Het fijne was ook wel dat het totaal niet gecontroleerd voelde. Iedereen had het naar z’n zin en accepteerde gewoon netjes dat er regels waren. Echt niet dat zoiets in Nederland zou gebeuren, daar moet je rebellen met alcohol. Het voelde veilig maar enorm gezellig en gemoedelijk.

Na oud en nieuw zijn we snel door de Yarra Ranges National Park gegaan (zie foto). Op de een of andere manier had het een heel onwerkelijk gevoel. Niet alleen omdat het gewoon spectaculair mooi is (zeker de runner up voor mooiste ooit, na Kakadu), maar vooral door de bosbranden in 2009. In dat jaar was zwarte vrijdag, waarbij meer dan 150 mensen zijn omgekomen door enorme bosbranden. De bossen zijn nog steeds niet volledig hersteld, waardoor er veel spookachtige zwarte plekken tussen het overweldigende groen is (vooral in Kinglake National Park, zie foto). Helaas zijn bosbranden nog steeds een groot probleem in de staat Victoria. Op dit moment zijn er veel branden in het noorden van de staat. Soms ruik je in de stad ook de brandlucht, als het dichtbij genoeg is. Ikzelf ben op een veilige plek, maar ik moet zeggen dat het op mij een erg grote indruk heeft achtergelaten.

Na een paar dagen in de stad moesten we weer afscheid nemen. Het was zwaar, maar ik weet nu wat ik kan verwachten en ik heb altijd goede vrienden waar ik naartoe kan. Mijn vriend is er nog drie weken, met veel leuke dingen op de planning, dus gelukkig nog veel om naar uit te kijken. Ook mag ik fijn dagen overwerken om af te studeren, hooza! Ik studeer af. Heel raar. Maar het wordt fijn. Over 5 maanden ben ik klaar.