Waarom ik geen Nederlands meer kan.

Ik dacht, laten we eens een mailtje gaan schrijven naar mijn Nederlandse stagebegeleider.

“ Beste stagebegeleider,
Hoe gaat het met u? Ik hoop dat het goed gaat!”

Nu hoop ik dat jullie allemaal doorhebben dat dit helemaal nergens op slaat want het leest voor geen meter en het is veel te lief. In het Nederlands, that is. Het ding is dat ik erg snel de “fout in ga” door erg beleefd te zijn in Nederlandse mailtjes. Ik zit dan ook erg in het ritme van beleefd en netjes zijn en ik heb geen idee meer hoe ik enigszins vriendelijk een mailtje in het Nederlands typ zonder direct mijn vraag te stellen. Een Engelse mail ziet er meestal al snel zo uit:

“Dear mister professor,

How are you? Hope you’re doing well! I am writing this email hoping you could take some time to help me with some questions that I would like to ask. [insert_vragen_hier]
Thanks in advance for your help and for taking time to read my email. I would be very grateful for any help you can provide me.
Kind regards,

Loeka van Bijnen“

Want hoe durf ik in godsnaam te bedenken dat hij weleens tijd voor mij zou kunnen hebben. Stiekem is ‘you’re’ in plaats van ‘you are’ al een beetje bot.

Dat beleefde komt erg veel terug in de Ozzie cultuur. Als je per ongeluk tegen iemand aanbotst op straat, roep je direct “Oh, sorry!” en de andere persoon doet hetzelfde. Jij zegt daarop dan “You’re allright, that’s okay!” want het is geen ramp en sorry zeggen had niet gehoeven. Maar toch doe je het, want dat is vriendelijk en beleefd. Sorry zeg je altijd en overal: als je in de weg staat, als je tas een beetje in iemands weg staat, als iemand voor jou in de weg staat. Roep er een flinke dosis “thanks!” doorheen en het is helemaal compleet. “Thanks” onder een mail, als iemand je voorlaat, als je naast iemand in de tram mag zitten, als je wisselgeld terugkrijgt, als m’n collega klaar is met een mededeling (“Hey Loeka, there’s a family coming in this Thursday” - Okay great, thanks for that!), als je eten bestelt in een restaurant, als je de menukaart teruggeeft etc etc etc. Over restaurants gesproken: echt niet dat je kunt voldoen met een “voor mij de spaghetti”. Nee nee, dat wordt dan “I would like to order the spaghetti, please. Great, thank you!”. Bereid je ook voor op dat iedereen, echt iedereen, vraagt hoe het met je gaat. Supermarkt? “Hi, how are you?” “Good thanks, yourself?” “Not too bad, thank you! That’s 20 dollars please.” De eerste keer dat ik dat hoorde dacht ik dat het gewoon een begroeting was dus ik zei niks. Cassiere kijkt me aan met een opgetrokken wenkbrauw: “ ...How are you today?” en toen pas had ik door dat ik ook echt antwoord moet geven.

Naast het vele sorry, thank you en andere beleefdheden komt het vriendelijk zijn ook erg terug wanneer je hulp nodig hebt. Jullie kennen mijn tramperikelen al die zo opgelost werden door vriendelijke medepassagiers met smartphones. Voor het eerst in mijn leven durf ik de weg te vragen als ik verdwaald ben hierdoor. In Nederland voelde ik me echt een last als ik om hulp vroeg. Ik denk dat dat is omdat mensen in Nederland best gehaast over kunnen komen. Even snel in een bepaalde richting wijzen/wapperen met je hand en weer door. Hier krijg je uitgebreid, al dan niet inclusief Google maps, een uitgebreid verhaal waar je heen moet, tips voor onderweg, desnoods lopen ze even mee en vertellen ze verhalen waarbij je een uitgebreid verhaal over het museum op de hoek krijgt terwijl ze hun hele planning voor je omgooien. Toen twee couchsurfers waar ik mee naar de tram liep (van de couchsurfpicknick waar ik heen ging) een fietser vroegen welke tram ze moesten hebben, had hij zelfs even hun google maps hotspotfinder en stratenplan geüpdatet zodat ze het voortaan zelf konden vinden.

Verder zijn er nog andere leukigheidjes die ik maar al te graag wil delen : ) Ik krijg namelijk best vaak de vraag “Joh, wat vind je nou eigenlijk zo leuk aan Australie?” en dat wil ik maar al te vraag beantwoorden.

- Eten. Ik kan nog steeds genieten van naar de supermarkt gaan, gewoon om te zien wat er is. Vooral lokale- en seizoensproducten zijn erg belangrijk voor ozzies. Het is dan ook steeds een leuke uitdaging om voor iedere dag avondeten te plannen, want ik wil wel een beetje meedoen met die cultuur. Ook de lunches: Ik breng braaf iedere dag mijn restjes mee voor in de magnetron.

- Ook uit eten gaan. Het zit in de cultuur om alleen buiten de deur met iemand af te spreken, voor bijvoorbeeld een etentje, dus met uit eten gaan kun je veel afwisselen. Voor 10 dollar kun je onbeperkt dumlings eten in China Town, waarna je weer snel weggewerkt wordt door een chagrijnige Chinees. Je doet het absoluut niet voor de service, maar zelfs dat maakt het een hilarisch iets. Ik ben inmiddels ook een vaste klant bij Nam Loong waar ze voor 1,80,- de beste gestoomde broodjes to go hebben. Er zijn duizenden restaurants met de vreemdste keukens. Denk aan een Mongools bbq-restaurant (serieus), Koreaans bbq-restaurant (met de bbq in het midden van de tafel), noord- of zuid Indisch, Afrikaans, Libanees, Pakistaans, Iranees, Maleisisch, Latin American en ga zo maar door, allemaal authentiek. Brunchen is hier ook heel normaal dus cafeetjes met geweldige crêpes met teveel nutella, toast met jam, getoaste croissants, amandelcroissants en natuurlijk oats met maple syrup zitten overal.

- Queen Vic Markets. De gigantische markt waar ik iedere zondag voor zo’n 15 dollar vers vlees/vis, fruit en groente voor een hele week insla (sla, haha. Sorry). Op zondag is de hele markt volgestouwd met take away eettentjes, soms met een thema , deze week was het Maleisisch. Ze hebben zelfs poffertjes. Jawel, eten is hier erg belangrijk en een hele sociale gebeurtenis!

- Mijn collega’s. Schatten van mensen. Lunchen blijft leuk met ze, vooral door de hilarische (reis)verhalen van Deb die een enorm raar leven gehad heeft en er zelf hard om kan lachen.

- Alleyways (zie foto) waar je eindeloos doorheen kunt dwalen. Ik blijf ze maar ontdekken.

- Heel stiekem in zelfs het missen van mijn enorm leuke vriendje, vrienden en familie best wel prettig. Het herinnert je eraan waarom je zo graag bij ze was en ik denk dat ik als ik terug ben de weekendjes bij mijn ouders veel meer ga waarderen.

- De natuur. De trip naar Colag en Torquay voor huisbezoeken was enorm saai voor mijn collega maar ik heb enorm genoten van de heuvels, het uitzicht, het strand waar we een korte stop maakten en alle aparte bomen en planten. En de 1000 steps (foto), het was prachtig!

- Alles wat er nog te ontdekken valt in heel Australie. 225 euro voor een retourticket Darwin om Kakadu te zien? Done! Jetstar, een soort RyanAir maar dan met leren stoelen (:D), heeft erg vaak goede deals dus daar zal ik nog wel eens gebruik van maken. Zuidoost Azië is ook relatief dichtbij dus dat is een erg goede optie voor stopovers op de terugweg.

- De mogelijkheden om jezelf te vermaken. Er wordt zo veel georganiseerd en er is zoveel te doen: Internationale festivals (Japans in binnenkort aan de beurt), pubquizzes, thema-avonden in pubs en bioscopen (Denk een dress up Grease singalong avond, het was awesome), muziekfestivals, musea en exposities, parken, talloze kleine winkeltjes, DFO’s (kwalitatief goede fashion outlets a la bataviastad), of gewoon rondslenteren en voor de zoveelste keer weer een nieuwe ‘(food) court’, een overdekt straatje, te ontdekken.

- Het hilarische taalgebruik en dan vooral de afkortingen. Het taalgebruik. En dan vooral de afkortingen en slang. Pedestrians - Peds. Melbourne- Melbs. Brisbane - Brizzie. Suspicious – Suss. Football/Australian Rules – Footy. Afternoon - Arvo. Vooral die laatste is erg verwarrend als je dat voor het eerst hoort.

- Hoeveel sterker ik wel niet ben als ik terug kom. Door alleen te gaan werd ik gedwongen om gewoon te gaan en te doen. Ik durf alleen naar de bios of uit eten te gaan, ik durf mensen aan te spreken, ik durf in m’n eentje een café in te stappen op zoek naar de groep onbekenden waar ik mee afgesproken heb. Ik weet ook dat ik over slecht nieuws heen kan komen en dat eigenlijk alles wel goed komt. En, uiteraard, vloeiend Engels, hooza!

Wat ik vooral niet ga missen? Hooikoorts. Nooit gehad, tot ik hier kwam en het is enorm erg met rode ogen, niezen, jeuk en tranen. Melbourne staat bekend om de vreselijke omstandigheden voor allergieen, vooral in de lente en zomer. En de lente is nog maar net begonnen =(

En, nu ik mijn blog voor het laatst controleer: Mijn oprechte excuses voor het vele Engelse taalgebruik tussendoor. Ik kan gewoon niet anders meer.